Gidle
Czwartek, 28 grudnia 2017
· Komentarze(3)
Kategoria stówki
Święta w tym roku to był prawdziwy maraton: najpierw 3 dni z rodzinką, a potem jeszcze jazda na wesele kumpeli żony. To oczywiście wszystko fajne, ale potrzebowałem odreagować. Jak? Oczywiście na rowerze! Dzień urlopu pozwolił nie ograniczać się przesadnie: wymyśliłem "pielgrzymkę" do Gidli:
![]()
![]()
Okolicę poznałem z ładnej strony, gdy wracając znad morza skręciłem z autostrady uciekając przed sennością za kierownicą. Z Krakowa to tylko 130km, a w pobliżu jest kilka miast ze stacjami kolejowymi - dzień jest krótki, ale czasu starczy spokojnie na taką wycieczkę.
Dzień zaczyna się szaro, jest umiarkowanie wietrznie, temperatura w miarę (6 stopni, na łąkach pasą się krowy, a Wilkowie - lamy), ale dzień wcześniej przy podobnej temperaturze przyglebiłem (niegroźnie) na oblodzonym asfalcie, więc trzeba uważać. W szczególności muszę dziś zrezygnować z frajdy na zjazdach - lód może pojawić się znienacka, a lepiej nie glebić przy dużych prędkościach :-(
Ruszam tuż po świcie, czyli teraz - o 8 rano:
Do Miechowa w miarę typowo, tylko końcówkę trasy Słomniki-Miechów jadę główną - ruch duży, ale widoki z drogi są tu ładniejsze niż z bocznego wariantu.
Odwiedzam bazylikę Grobu Pańskiego:
i jadę łagodnymi pagórkami na północny zachód. Okolice "kapuścianej stolicy Polski" są raczej monotonne, a szare chmury na niebie powodują, że cały dzień mam wrażenie zapadającego zmroku. Ale akurat dziś mi się to podoba - w końcu odreagowuję świąteczny nadmiar wrażeń :-)
Kilometry kręcą się same, o upływie czasu przypomina dopiero głód - na 95 kilometrze mam Lelów, z nieco dziwną ale miłą knajpą regionalną:
Zamawiam czulent - drugą potrawę z listy lokalnych specjałów. Lepszy niż poznany tu wcześniej czulim i zdecydowanie pasujący do chłodnego, grudniowego dnia:
Do Gidli jeszcze ok 40km, coraz większymi pustkowiami:
Dzień pomału się kończy, ale udaje mi się zdążyć przed zachodem słońca:
Bazylika piękna, nastrojowa:
gdy z niej wychodzę, jest już ciemnawo:
a po chwili w spożywczaku oraz dłuższym planowaniu dalszej drogi - zupełnie ciemno.
Planowaniu? Zupełnie nie wiem jak chcę jechać. Nie chce mi się jechać pociągiem z Radomska czy Częstochowy - ponad 3 godziny z przesiadką w Katowicach. Dzień był taki miły, a dworce to zepsują. Mogę jechać na wschód: do Włoszczowej, Koniecpola lub choćby Jędrzejowa - na rowerze dalej, ale pociągiem dużo krócej. A może pojechać rowerem jeszcze dalej - do Miechowa? A w zasadzie co mnie powstrzymuje przed powrotem 130km do samego domu?? Gdy tak "planuję", zagaduje do mnie miły pan i ten oprócz poleceniu mnie aniołom stróżom ("będą miały dziś co robić") powiedział, że jak już dojadę do Pilicy, to stamtąd już tylko chwila do Wolbromia, a stamtąd to już za chwilę Kraków. I tak też zrobiłem :-)
A właściwie decyzję odłożyłem do Lelowa - znów wstąpiłem do mojej knajpy, gdzie na kolacji (tym razem wziąłem "gęsi pipek"), miałem zdecydować czy jadę na pociąg 21:33 z Koniecpola, czy też jadę do domu przez Pilicę i Wolbrom. Jak dotąd noc była taka ładna, że po rozmowie z Żoną (uprzedziłem że będę w domu po północy), zdecydowałem się na Pilicę:
Już przed Pilicą robi się mocno pagórkowato. Czyli są podjazdy, tyle że bez radochy ze zjazdów. Bo temperatura spada w okolice zera, pojawia się szron, a drogi jakby nieco się szklą - zjeżdżam ostrożnie, bez gwałtownych manewrów, uważam na zakrętach, hamuję stale a delikatnie. W takich warunkach atakująca para psów zapewnia sporo intensywnych emocji - jeśli musiałbym przed takim hamować czy choćby omijać, to upadek gwarantowany. Na szczęście kończy się na emocjach.
A tak w ogóle to robi się moja ulubiona pora na rower - drogi zupełnie puste, cisza, spokój, mogę tak jechać całą noc... Sytuacja zmienia się gdy dojeżdzam do Skały:
gdzie pogryzam ostatnią kanapkę, dopijam resztę ciepłej herbaty z termosu i szykuję się na szybką jazdę. Bo pojawia się intensywny deszcz, a moje ubrania mają ograniczoną wodoodporność - jeśli nie będę się sprawnie ruszać, to zmarznę i przypłacę ten wyjazd chorobą - bez sensu...
Najpierw 9km zjazdu. Jest 0 stopni, ale deszcz na tyle mocny, że nigdzie nie powstaje lód - może nie tak szybko jak bym chciał, ale jadę sprawnie do doliny Dłubni. Gdzie deszcz zamienia się w śnieg. Mam na to tylko jedną odpowiedź - jechać szybciej, tak by ciepłem mięśni dosuszyć zmoknięte spodnie (o górę się nie martwię - kurtka jeszcze dobrze trzyma). Nawet się udało, co wkrótce się bardzo przydało - w Młodziejowicach śnieg zaczyna padać naprawdę intensywnie. Śnieżyca rozświetlona światłem moich lampek robi piękne wrażenie:
ale ja skupiam się na ciągnięciu do przodu, do domu.
A w domu długa gorąca kąpiel i zadowolenie z miło spędzonego dnia. Bo naprawdę piękny był!
Jakby to kogoś interesowało, to poniżej mój "ekwipunek" na taki grudniowy wyjazd:
Okolicę poznałem z ładnej strony, gdy wracając znad morza skręciłem z autostrady uciekając przed sennością za kierownicą. Z Krakowa to tylko 130km, a w pobliżu jest kilka miast ze stacjami kolejowymi - dzień jest krótki, ale czasu starczy spokojnie na taką wycieczkę.
Dzień zaczyna się szaro, jest umiarkowanie wietrznie, temperatura w miarę (6 stopni, na łąkach pasą się krowy, a Wilkowie - lamy), ale dzień wcześniej przy podobnej temperaturze przyglebiłem (niegroźnie) na oblodzonym asfalcie, więc trzeba uważać. W szczególności muszę dziś zrezygnować z frajdy na zjazdach - lód może pojawić się znienacka, a lepiej nie glebić przy dużych prędkościach :-(
Ruszam tuż po świcie, czyli teraz - o 8 rano:
Do Miechowa w miarę typowo, tylko końcówkę trasy Słomniki-Miechów jadę główną - ruch duży, ale widoki z drogi są tu ładniejsze niż z bocznego wariantu.
Odwiedzam bazylikę Grobu Pańskiego:
i jadę łagodnymi pagórkami na północny zachód. Okolice "kapuścianej stolicy Polski" są raczej monotonne, a szare chmury na niebie powodują, że cały dzień mam wrażenie zapadającego zmroku. Ale akurat dziś mi się to podoba - w końcu odreagowuję świąteczny nadmiar wrażeń :-)
Kilometry kręcą się same, o upływie czasu przypomina dopiero głód - na 95 kilometrze mam Lelów, z nieco dziwną ale miłą knajpą regionalną:
Zamawiam czulent - drugą potrawę z listy lokalnych specjałów. Lepszy niż poznany tu wcześniej czulim i zdecydowanie pasujący do chłodnego, grudniowego dnia:
Do Gidli jeszcze ok 40km, coraz większymi pustkowiami:
Dzień pomału się kończy, ale udaje mi się zdążyć przed zachodem słońca:
Bazylika piękna, nastrojowa:
gdy z niej wychodzę, jest już ciemnawo:
a po chwili w spożywczaku oraz dłuższym planowaniu dalszej drogi - zupełnie ciemno.
Planowaniu? Zupełnie nie wiem jak chcę jechać. Nie chce mi się jechać pociągiem z Radomska czy Częstochowy - ponad 3 godziny z przesiadką w Katowicach. Dzień był taki miły, a dworce to zepsują. Mogę jechać na wschód: do Włoszczowej, Koniecpola lub choćby Jędrzejowa - na rowerze dalej, ale pociągiem dużo krócej. A może pojechać rowerem jeszcze dalej - do Miechowa? A w zasadzie co mnie powstrzymuje przed powrotem 130km do samego domu?? Gdy tak "planuję", zagaduje do mnie miły pan i ten oprócz poleceniu mnie aniołom stróżom ("będą miały dziś co robić") powiedział, że jak już dojadę do Pilicy, to stamtąd już tylko chwila do Wolbromia, a stamtąd to już za chwilę Kraków. I tak też zrobiłem :-)
A właściwie decyzję odłożyłem do Lelowa - znów wstąpiłem do mojej knajpy, gdzie na kolacji (tym razem wziąłem "gęsi pipek"), miałem zdecydować czy jadę na pociąg 21:33 z Koniecpola, czy też jadę do domu przez Pilicę i Wolbrom. Jak dotąd noc była taka ładna, że po rozmowie z Żoną (uprzedziłem że będę w domu po północy), zdecydowałem się na Pilicę:
Już przed Pilicą robi się mocno pagórkowato. Czyli są podjazdy, tyle że bez radochy ze zjazdów. Bo temperatura spada w okolice zera, pojawia się szron, a drogi jakby nieco się szklą - zjeżdżam ostrożnie, bez gwałtownych manewrów, uważam na zakrętach, hamuję stale a delikatnie. W takich warunkach atakująca para psów zapewnia sporo intensywnych emocji - jeśli musiałbym przed takim hamować czy choćby omijać, to upadek gwarantowany. Na szczęście kończy się na emocjach.
A tak w ogóle to robi się moja ulubiona pora na rower - drogi zupełnie puste, cisza, spokój, mogę tak jechać całą noc... Sytuacja zmienia się gdy dojeżdzam do Skały:
gdzie pogryzam ostatnią kanapkę, dopijam resztę ciepłej herbaty z termosu i szykuję się na szybką jazdę. Bo pojawia się intensywny deszcz, a moje ubrania mają ograniczoną wodoodporność - jeśli nie będę się sprawnie ruszać, to zmarznę i przypłacę ten wyjazd chorobą - bez sensu...
Najpierw 9km zjazdu. Jest 0 stopni, ale deszcz na tyle mocny, że nigdzie nie powstaje lód - może nie tak szybko jak bym chciał, ale jadę sprawnie do doliny Dłubni. Gdzie deszcz zamienia się w śnieg. Mam na to tylko jedną odpowiedź - jechać szybciej, tak by ciepłem mięśni dosuszyć zmoknięte spodnie (o górę się nie martwię - kurtka jeszcze dobrze trzyma). Nawet się udało, co wkrótce się bardzo przydało - w Młodziejowicach śnieg zaczyna padać naprawdę intensywnie. Śnieżyca rozświetlona światłem moich lampek robi piękne wrażenie:
ale ja skupiam się na ciągnięciu do przodu, do domu.
A w domu długa gorąca kąpiel i zadowolenie z miło spędzonego dnia. Bo naprawdę piękny był!
Jakby to kogoś interesowało, to poniżej mój "ekwipunek" na taki grudniowy wyjazd:
- bagażnik, a na nim "miejska" torba 17 litrów - sporo mniejsza od sakwy, ale na 1dniowy wyjazd z nadmiarem pojemna
- spodnie trekkingowe, delikatnie ocieplane
- na górę w sumie 5 warstw (1: koszulka, 2: najcienszy polar, 3: polar rowerowy, z przodu nieprzewiewny, 4: kurtka Vezuvio - nieprzemakalna a z rewelacyjną oddychalnością, 5: "awaryjna" lekka kurtka 100g z Decathlonu), z czego w dzien jechałem w 3 warstwach, a w nocy w 4 (warstwa 5, tj. awaryjna kurtka, została w torbie, ale przydałaby się gdyby śnieżyca zaczęła się wcześniej)
- buty lekkie + ciepłe skarpetki, na ostatnich 90km uzupełnione skarpetkami neoprenowymi
- kominiarka pod kask, w nocy dopełniona kapturem z kurtki Vezuvio, w torbie dodatkowa czapka (nie przydała się)
- rękawiczki Shimano 3-palczaste, o numer za duże, tak że pod nimi noszę docieplenie - dziś były to rękawiczki średnio ciepłe polarowe, w torbie dodatkowo bardzo cienkie polarowe - do użycia albo zamiast średnio ciepłych (gdyby było za ciepło) lub jako 3 warstwa (gdyby było bardzo zimno; mało brakowało a by się przydały)
- w torbie termos 1l, na ramie termos 0,4l (używany także do kupowanych po drodze soków - w bidonie błyskawicznie by się nieprzyjemnie wychłodził, a termos pozwalał pić sok w temperaturze "pokojowej"); 2 kanapki
- "miejska" lampa przednia na 4 akumulatory (18650) - w trybie 400lm świeciła całą noc i nie wydawało się żeby chciała przestać
- "wyprawowa" lampa przednia 1100lm na 1 akumulator (+2 akumulatory w zapasie): włączana na zjazdach i w bardziej kłopotliwych sytuacjach, zużyte 2 akumulatory
- powerbank a w nim 2 kolejne akumulatory (w razie potrzeby też mogły pójść do latarki); w zasadzie powerbank nie był potrzebny, ale że jest niewiele większy niż same akumulatory, to wziąłem go dla spokoju
- tylnia lampa długodystansowa (światło ciągłe, spełnia wymogi przepisów, 2 duże paluszki starczają na wiele nocy jazdy)
- walle 18lm (silne błyskadełko) + zapas
- okulary ochronne przezroczyste - niezastąpione na deszcz czy choćby silny wiatr
- maska na twarz (nie przydała się)
- "szelki" odblaskowe
- komórka zamontowana na mostku w szczelnym pokrowcu (Topeak) - używana jako mapa (LocusPro), tracker, aparat do zdjęć i karta płatnicza
- narzędzia, dętka, itp (jak zawsze)
jarstr
