Longinada: Gruzja 2014: część 2 - znad Morza Czarnego do Mestii
Sobota, 4 października 2014
· Komentarze(0)
Część 2/4: Kulevi - Mestia.
(część 1/4: Kutaisi - Kulevi)
Dzień 4: 77km
Rano ładne słońce i umiarkowany wiatr w twarz- jedziemy po płaskim asfalcie, z dalekim Kaukazem na horyzoncie.
Delikatnie nudnawą drogę urozmaica "rezydencja patryjarchy" na wzgórzu:
ale przede wszystkim cieszymy się jak dzieci z rosnących przy drodze "egzotycznych" owoców:
Zaczynają się wzgórza, ale ciągle droga jest na tyle mało charakterystyczna, że jakoś nie mamy okazji zatrzymać się na drugie śniadanie. Tak że gdy w końcu dojeżdżamy do Zugdidi ok. 13.00, to większość jest na tyle padnięta, że decydujemy: najpierw obiad, potem zwiedzanie. Obiad w knajpce, gdzie siedzimy koło wiązki żywych kurczaków - leżą sobie ciche, powiązane łapkami i czekają a my obok jemy.
Zwiedzanie to miejscowy pałacyk:
i bazar. Na bazarze tłum, gadatliwi podchmieleni i pierwszy, przelotny deszcz.
Przy wyjeździe z miasta, o zmroku - drugi deszcz, który w części przeczekujemy, a potem po prostu jedziemy w deszczu. A potem przez noc, główną drogą (z umiarkowanym ruchem), aż do domu, gdzie dziwną mieszanką języków prosimy gospodarzy o wodę do worków, a potem odbijamy w polną drogę nad strumykiem, gdzie rozbijamy namioty.
Dzień 5: 78km
Budzę się przed świtem i kąpię się w strumyku. Wreszcie! Strumyk słabo nadaje się do kąpieli bo brzegi błotniste i strome, ale jak się bardzo chce, to można.
Śniadanie mamy z widokami iście królewskimi - Kaukaz jest już całkiem blisko:
tak, że po śniadaniu kierunek jest oczywisty - w góry:
Ostatnie 15 km równego, gdzie oglądamy w szczególności jak tu wyglądają cmentarze - takie jakby miasteczka przy drodze:
Za Ivari zaczyna się kraina wielkich rzek:
i podjazdów, do których wszyscy już trochę się stęsknili:
Piłujemy sobie te podjazdy aż do zapory. "Najwyższej na świecie":
Wyjeżdżamy do budynku nad zaporą i trzeba przyznać że robi wrażenie. Ciekawostką jest, że z dołu zapory wypływa tylko niewielka część rzeki - większość leci 2.5km tunelem pod górami, do elektrowni wodnej.
Koło zapory jest bar, gdzie jemy wczesny obiad. Oczywiście pierożki chinkali, co dają dużo sił do pedałowania. A do pełni szczęścia jeszcze z tyłu baru jest umywalka, gdzie można umyć głowę i ogolić się. Ach!
Szybki zjazd do drogi i znowu piłowanie pod górę:
Dojeżdżamy do jeziora (stworzonego tamą) i jedziemy drogą kręcącą się po stromych zboczach doliny
Droga jest równa, ale warto uważać na spadające kamienie:
i pasące się przy drodze zwierzęta:
Tyle że zarówno świnki jak i spadające na drogę kamienie, to tak naprawdę nasi sprzymierzeńcy. To właśnie dzięki nim kierowcy tutaj jeżdżą tak ostrożnie - po prostu nie wiedzą co będzie za zakrętem, więc uważają. Przy okazji także na nas :-)
W knajpce przydrożnej drugi obiad (chachapuri).
Przyjemne miejsce na odpoczynek. Kot drący się o jedzenie, słoneczko przyjemnie grzejące w twarz przy stoliku, w sklepiku ciasta, kulturalne wc i nieco dziwne otoczenie:
A potem dalej wąską doliną:
Jedziemy do zmroku - Longin znajduje super miejscówkę przy potoku spadającym do rzeki, tuż przed wioską Shdikhiri.
Jeszcze kolacja i kąpiel w potoku, tym razem kąpiel taka sobie, bo dojście do górskiego potoku skomplikowane na tyle, że kaleczę się nieco. I oczywiście w krzakach znowu łapię tysiące drobnych rzepów.
Dzień 6: 46km
I znowu cały dzień podjazdów, tym razem z perspektywą wygodnego noclegu w hotelu w Mestii. Dzień rozpoczyna się pochmurnie i zimno (12 stopni), ale z czasem się rozpogadza.
Jest pięknie: kolejne wioski, kolejne zakola wąskiej doliny i kolejne wielkie, ośnieżone szczyty.
W międzyczasie droga z asfaltowej robi się betonowa, ale to nie jest zła zmiana. W tym klimacie beton wydaje się praktyczniejszy - wygląda na mocny, ale wierzchnią warstwę łata się z użyciem prostych narzędzi.
I w końcu Mestia:
czyli całkiem spore, nastawione na turystów miasto. Z miłymi knajpkami, sklepami z pamiątkami i bardzo wygodnym a niedrogim pensjonatem. Jest wino do obiadu, wieczorem piwo i opowieści o poprzednich wyjazdach, a w pensjonacie gorący prysznic i internet.
I dzięki internetowi wiemy, że chyba to był ostatni dzień pochmurnej pogody - że chyba będziemy mieli fuksa i od rana będzie pięknie. Że góry przejedziemy z pięknymi widokami. Sprawdziło się!
Część 3/4: Swanetia
(część 1/4: Kutaisi - Kulevi)
Dzień 4: 77km
Rano ładne słońce i umiarkowany wiatr w twarz- jedziemy po płaskim asfalcie, z dalekim Kaukazem na horyzoncie.
Delikatnie nudnawą drogę urozmaica "rezydencja patryjarchy" na wzgórzu:
ale przede wszystkim cieszymy się jak dzieci z rosnących przy drodze "egzotycznych" owoców:
Zaczynają się wzgórza, ale ciągle droga jest na tyle mało charakterystyczna, że jakoś nie mamy okazji zatrzymać się na drugie śniadanie. Tak że gdy w końcu dojeżdżamy do Zugdidi ok. 13.00, to większość jest na tyle padnięta, że decydujemy: najpierw obiad, potem zwiedzanie. Obiad w knajpce, gdzie siedzimy koło wiązki żywych kurczaków - leżą sobie ciche, powiązane łapkami i czekają a my obok jemy.
Zwiedzanie to miejscowy pałacyk:
i bazar. Na bazarze tłum, gadatliwi podchmieleni i pierwszy, przelotny deszcz.
Przy wyjeździe z miasta, o zmroku - drugi deszcz, który w części przeczekujemy, a potem po prostu jedziemy w deszczu. A potem przez noc, główną drogą (z umiarkowanym ruchem), aż do domu, gdzie dziwną mieszanką języków prosimy gospodarzy o wodę do worków, a potem odbijamy w polną drogę nad strumykiem, gdzie rozbijamy namioty.
Dzień 5: 78km
Budzę się przed świtem i kąpię się w strumyku. Wreszcie! Strumyk słabo nadaje się do kąpieli bo brzegi błotniste i strome, ale jak się bardzo chce, to można.
Śniadanie mamy z widokami iście królewskimi - Kaukaz jest już całkiem blisko:
tak, że po śniadaniu kierunek jest oczywisty - w góry:
Ostatnie 15 km równego, gdzie oglądamy w szczególności jak tu wyglądają cmentarze - takie jakby miasteczka przy drodze:
Za Ivari zaczyna się kraina wielkich rzek:
i podjazdów, do których wszyscy już trochę się stęsknili:
Piłujemy sobie te podjazdy aż do zapory. "Najwyższej na świecie":
Wyjeżdżamy do budynku nad zaporą i trzeba przyznać że robi wrażenie. Ciekawostką jest, że z dołu zapory wypływa tylko niewielka część rzeki - większość leci 2.5km tunelem pod górami, do elektrowni wodnej.
Koło zapory jest bar, gdzie jemy wczesny obiad. Oczywiście pierożki chinkali, co dają dużo sił do pedałowania. A do pełni szczęścia jeszcze z tyłu baru jest umywalka, gdzie można umyć głowę i ogolić się. Ach!
Szybki zjazd do drogi i znowu piłowanie pod górę:
Dojeżdżamy do jeziora (stworzonego tamą) i jedziemy drogą kręcącą się po stromych zboczach doliny
Droga jest równa, ale warto uważać na spadające kamienie:
i pasące się przy drodze zwierzęta:
Tyle że zarówno świnki jak i spadające na drogę kamienie, to tak naprawdę nasi sprzymierzeńcy. To właśnie dzięki nim kierowcy tutaj jeżdżą tak ostrożnie - po prostu nie wiedzą co będzie za zakrętem, więc uważają. Przy okazji także na nas :-)
W knajpce przydrożnej drugi obiad (chachapuri).
Przyjemne miejsce na odpoczynek. Kot drący się o jedzenie, słoneczko przyjemnie grzejące w twarz przy stoliku, w sklepiku ciasta, kulturalne wc i nieco dziwne otoczenie:
A potem dalej wąską doliną:
Jedziemy do zmroku - Longin znajduje super miejscówkę przy potoku spadającym do rzeki, tuż przed wioską Shdikhiri.
Jeszcze kolacja i kąpiel w potoku, tym razem kąpiel taka sobie, bo dojście do górskiego potoku skomplikowane na tyle, że kaleczę się nieco. I oczywiście w krzakach znowu łapię tysiące drobnych rzepów.
Dzień 6: 46km
I znowu cały dzień podjazdów, tym razem z perspektywą wygodnego noclegu w hotelu w Mestii. Dzień rozpoczyna się pochmurnie i zimno (12 stopni), ale z czasem się rozpogadza.
Jest pięknie: kolejne wioski, kolejne zakola wąskiej doliny i kolejne wielkie, ośnieżone szczyty.
W międzyczasie droga z asfaltowej robi się betonowa, ale to nie jest zła zmiana. W tym klimacie beton wydaje się praktyczniejszy - wygląda na mocny, ale wierzchnią warstwę łata się z użyciem prostych narzędzi.
I w końcu Mestia:
czyli całkiem spore, nastawione na turystów miasto. Z miłymi knajpkami, sklepami z pamiątkami i bardzo wygodnym a niedrogim pensjonatem. Jest wino do obiadu, wieczorem piwo i opowieści o poprzednich wyjazdach, a w pensjonacie gorący prysznic i internet.
I dzięki internetowi wiemy, że chyba to był ostatni dzień pochmurnej pogody - że chyba będziemy mieli fuksa i od rana będzie pięknie. Że góry przejedziemy z pięknymi widokami. Sprawdziło się!
Część 3/4: Swanetia
jarstr
